Ubezpieczenia społeczne pracowników miejskich Zarządu miasta Lublina w latach 1918-1939

Abstract

Na ziemiach polskich po odzyskaniu niepodległości istniały różne systemy prawne odziedziczone po zaborcach. Odmienny stan prawny obowiązywał także w dziedzinie ubezpieczeń społecznych. Stworzenie jednolitego systemu ubezpieczeń społecznych w odradzającym się państwie było bardzo trudnym zadaniem. Należało bowiem nie tylko ujednolicić ustawodawstwo pozaborcze, ale przede wszystkim dostosować je do warunków społeczno-politycznych niepodległego kraju. Ujednolicenie zasad ubezpieczeń społecznych nastąpiło za sprawą wejścia w życie ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznym, zwanej powszechnie „ustawą scaleniową”. Analiza zasad ubezpieczania pracowników samorządowych międzywojennego Lublina pokazuje, że mimo uchwalenia jednolitych norm prawnych w zakresie ubezpieczeń społecznych, samorządy terytorialne, a właściwie organy samorządowe, na mocy obowiązujących przepisów miały prawo samookreślania warunków uzyskiwania świadczeń pomocy lekarskiej oraz zabezpieczenia emerytalnego w drodze wydawanych statutów wewnętrznych, co prowadziło do swoistego rodzaju partykularyzmu prawnego systemu ubezpieczeń pracowniczych.