Formacja prezbiterów do duszpasterstwa osób z niepełną sprawnością

Abstract

Duszpasterstwo osób z niepełną sprawnością to forma działalności Kościoła, urzeczywistniającą posługę zbawczą Kościoła przez głoszenie takim ludziom słowa Bożego, działalność liturgiczną, posługę pasterską i świadectwo życia chrześcijańskiego. Specyfika niepełnosprawności i życia ludzi obarczonych nią wymaga odpowiedniego przygotowania przez niterów do pracy z nimi. Formacja ludzka polega w tym przypadku na kształtowaniu cech charakteru potrzebnych do współpracy z ludźmi z niepełną sprawnością. Z kolei formacja duchowa zmierza do pogłębienia miłości pasterskiej na wzór Jezusa Chrystusa Dobrego Pasterza oraz postawy służebnej wobec takich osób. Celem formacji intelektualnej jest przekazanie potrzebnej wiedzy dotyczącej niepełnosprawności i ludzi, którzy zostali nią dotknięci, natomiast formacja pastoralna zmierza do pogłębiania odpowiednich postaw nabywania umiejętności duszpasterskich. Formacja prezbiterów do duszpasterstwa osób z niepełną sprawnością powinna mieć charakter całościowy i integralny.