Abstract
Młodzi ludzie postrzegają Kościół katolicki w Polsce jako instytucję zamkniętą na osoby o innym światopoglądzie oraz niezdolną do podejmowania otwartego dialogu w obliczu przemian społeczno-kulturowych. Przezwyciężeniu dostrzeganych przez młodzież dyskrepancji w działalności Kościoła, ale także napięć zachodzących pomiędzy inkluzją a ekskluzją w podejściu do religii w ramach procesów wychowania, edukacji i socjalizacji mogłoby pomóc duszpasterstwo szkolne, które jest jednym z zapomnianych zasobów w polskiej koncepcji edukacji religijnej. W tym kontekście celem niniejszego artykułu jest prezentacja duszpasterstwa szkolnego jako oferty pozalekcyjnej i całkowicie dobrowolnej, będącej płaszczyzną szeroko rozumianej inkluzji, która w centrum swoich działań stawia konkretną osobę - ucznia, rodzica lub nauczyciela - z całym jej bagażem doświadczeń o charakterze indywidualnym lub społecznym.