Umowa ramowa między Stolicą Apostolską i Republiką Burundi w sprawach wspólnego interesu z 6 listopada 2012 roku narzędziem inkulturacji na kontynencie afrykańskim
W dość długi już katalog umów zawieranych po Soborze Watykańskim II przez Stolicę Apostolską z państwami afrykańskimi wpisała się umowa ramowa (Accord-cadre) w sprawach wspólnego interesu (sur matières d’intérêt commun) zawarta 6 listopada 2012 r. z Republiką Burundi. Traktat ten, obejmujący preambułę, 22 artykuły oraz aneks, reguluje szeroki wachlarz spraw interesujących obydwie strony. Stanowi znaczący, jak się wydaje, instrument służący wzajemnemu, obustronnie wzbogacającemu dialogowi kultury z wiarą. Preambuła umowy, obejmująca siedem akapitów, wskazuje cel, przesłanki i okoliczności jej zawarcia. Uzgodnienia zawarte w Umowie ramowej, zawarte w poszczególnych artykułach, dotyczą następujących spraw: zasady ogólne, sprawowanie kultu Bożego, nominacje kościelne, przestępstwa duchownych i osób zakonnych oraz sekrety: spowiedzi i zawodowy, dobra materialne kościelnych osób prawnych oraz duchownych, budownictwo sakralne i kościelne, posługiwanie się przez Kościół środkami przekazu, małżeństwo, zrzeszanie się wiernych, prowadzenie przez Kościół placówek oświatowych i wychowawczych, prowadzenie przez Kościół instytucji dobroczynnych, udział finansowy Państwa w działalności Kościoła na rzecz narodu, opieka duszpasterska nad zaangażowanymi w siłach zbrojnych i bezpieczeństwa oraz nad przebywającymi w zakładach i instytutach zamkniętych, postanowienia końcowe. Należy mieć nadzieję, że umowa Stolicy Apostolskiej i Republiki Burundi, uchylając rozdźwięk między Kościołem a kulturą plemienną tego kraju, stanie się – w jakiejś mierze – skutecznym narzędziem inkulturacji na kontynencie afrykańskim.