Elity społeczne i elity władzy w państwie czeskim od połowy XV wieku do 1740 – zarys problemu integracji Czech i Śląska w epoce wczesnonowożytne. Część 1
Zmiany w organizacji władz w Królestwie Czeskim w XV-XVIII wieku spowodowały zapotrzebowanie na zmodyfikowanie elit społeczno-politycznych, aby były one dostosowane do rozwijającej się struktury i podziałów władzy. W XV-XVI wieku ich skład warunkowały trzy czynniki: struktura polityczno-terytorialna państwa czeskiego, ustrój stanowo-monarchiczny oraz polityka królów. W wieku XVII i XVIII królowie czescy z dynastii Habsburgów stworzyli nowe uwarunkowania polityczno-ustrojowe, tzw. habsburski absolutyzm, dążąc do zorganizowania posiadanych terytoriów w swe dziedziczne władztwo, a jego utrzymanie opierając na nowej elicie społeczno-politycznej, której budowę zainicjowali. Dla egzystencji państwa ważną kwestią było, czy elity społeczno-polityczne poszczególnych regionów i krajów staną się częścią elit władzy i otrzymają dostęp do urzędów centralnych, współtworząc w ten sposób zjawisko powstawania elit ogólnopaństwowych. Warunkowało to zintegrowanie terytorialne i scalenie społeczne, aby powstały organizm państwowy był zdolny do spójnych, obejmujących wszystkie terytoria ewolucji w następnych wiekach. Ten kompleksowy problem egzemplifikowano na przykładzie procesów integracyjnych w wymienionym okresie zachodzących między Czechami i Śląskiem. Drugim zagadnieniem stała się polityka prowadzona w tym zakresie przez władze państwowe, zwłaszcza królewskie, mająca wpływ na zmiany w składzie i kształcie elit społecznych Śląska.