Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela (redemptorystów) w okresie II wojny światowej nie ustawało w pracy rekolekcyjno-misyjnej. Apostolat podtrzymywał ludzi na duchu, dawał nadzieję i rozbudzał wiarę w lepsze jutro, wzmacniał patriotyzm i poczucie tożsamości narodowej.

Wiele grup społecznych, społeczności czy instytucji posługuje się symbolem identyfikacyjnym. Ten symbol (logo we współczesnej terminologii) identyfikuje poszczególnych członków grupy, jak i ich działania zbiorowe. Wspólny znak dodaje poczucie jedności. Podobną funkcję pełni wiele symboli chrześcijańskich. W ciągu wieków podobne funkcje odgrywały symbole rycerskie, herby przodków, oznaczenia cechów i związków ale również godła opactw, klasztorów i zgromadzeń zakonnych. gromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej opiera swą duchowość na duchowości franciszkańskiej. W konstytucjach zgromadzenia siostry stwierdzają m.in.: "za przykładem św. Franciszka za najwyższe prawo uznajemy Ewangelię, w której spotykamy Jezusa - naszą Drogę, Prawdę i Życie. Według ewangelicznych zasad powinny być kształtowane myśli, słowa i czyny każdej z nas oraz życie naszych wspólnot". Godłem zgromadzenia jest Serce Matki Bożej prze-szyte siedmioma mieczami. Znak ten dodaje sił do mężnego znoszenia własnych cierpień, jak również udzielania pomocy w cierpieniu tym, których w szczególny sposób ono dotknęło.

Największe i najstarsze karmelitańskie sanktuarium św. Józefa zostało ufundowane w nieistniejącym kościele św. Michała Archanioła i św. Józefa, powstałym na Podzamczu w Krakowie. Klasztor został zbudowany w latach 1611- 1637. w obrębie murów obronnych miasta, za aprobatą biskupa Piotra Tylickiego i przy wsparciu dobroczyńców. W dniu 26 października 1636 roku biskup krakowski Jakub Zadzik, konsekrował kościół i ołtarz główny pod wezwaniem św. Michała Archanioła i św. Józefa oblubieńca Najświętszej j Matki Bożej.

Reguła Zakonu Świętej Trójcy, Ordo Sanctissimae Trinitatis de Redemptione Captivorum, została sformułowana przez św. Juana de Mathę, przy udziale św. Feliksa de Valois. Pierwsza siedzina zakonu mieściła się w Cerfroid, w diecezji Meaux we Francji. Papież Innocenty III zatwierdził regułę w bulli Operante divine dispositionis z dn. 17 grudnia 1198 roku oraz potwierdził rolę Zakonu, zapisną przez św. Juana de Matha, polegającą na wykupie jeńców z rąk pogan oraz zapewnieniu opieki szpitalnej chorym i ubogim.

Artykuł omawia początki Zakonu Trójcy Świętej i jego regułę. Zakon powstał osiem wieków temu, zaś jego założycielem był św. Juan de Matha.

The Paschal Mystery is the central reality of the Christianity. This is a series of historical events, presented in the canonical Gospels, in which Jesus from Nazaret was submit to the suffering, death, but was revived and bas ascend 10 the glory. These events was full of meanings and significations. This significations of paschal event has been meditated and analyzed in the Christian text, - in Gospels, in Paul’s Letters, but in the sermon of Fathers of the Church. Meliton of Sardes, Orygenes, Pseudo-Hypolite, and others are known as the interpreters of paschal events. The liturgical texts - Exultet and Victimae Paschali explain the profound sense of the Death and the resurrection of Christ All these works inspired the iconography. This presentation has to review the some works of art in Central Europeand interpretations their theological sense. The gestures will be the key to discovery of meaning.

W każdej regule zgromadzenia zakonnego może zostać wybrana grupa „ulubionych” świętych. Różne są przesłanki takich wyborów. Poczesne miejsce zajmuje najczęściej założyciel (bądź założyciele) danej kongregacji zakonnej. Należy podkreślić, że w wielu zgromadzeniach zakonnych, klasztorach bądź opactwach istnieje kult dobrodziejów i fundatorów formalnie nie beatyfikowanych czy kanonizowanych przez kościół. W historii Zgromadzenia Sióstr Świętego Feliksa z Kantalicjo Trzeciego Zakonu Regularnego Świętego Franciszka Serafickiego wyraźnie widać troskę o kult wielu świętych i błogosławionych, którzy w szczególny sposób dotykają duchowości i działalności Zgromadzenia. W pierwszej kolejności powinni zostać wymienieni błogosławiony Honorat Koźmiński (1826-1916) i błogosławiona Matka Angela Truszkowska (1825- 1899). Od początku swojego istnienia Zgromadzenia była głęboko zakorzeniona w duchowości franciszkańskiej. Reguła felicjanek wywodzi się z tercjarstwa franciszkańskiego. Nie powinno więc dziwić, że w klasztorach Sióstr Felicjanek szczególnie pielęgnowany i cieszący się wysoką pozycją jest kult świętego Franciszka z Asyżu (1181-1226), a także św. Klary (1194/53). Świętym któremu Siostry Felicjanki zawdzięczają swoją nazwę jest św. Feliks z Kantalicjo (1515-1587). W sposób szczególny Kongregacja została powierzona opiece św. Józefa i Niepokalanego Serca Maryi.

W średniowiecznych cyklach pasyjnych, z terenu dzisiejszych Czech, Słowacji (dawny obszar Węgier) i Polski, na malowidłach naściennych zaobserwować można szereg gestów, pojawiających się w poszczególnych scenach, począwszy od wjazdu do Jerozolimy a kończąc na scenie złożenia do grobu. Artykuł analizuje poszczególny gesty, w kontekście religijnym i historycznym.

Wśród wielu przedstawień Zwiastowania reprezentowanych w tablicowym malarstwie w Małopolsce uwagę zwraca scena z poliptyku z kościoła św. Andrzeja w Olkuszu. Został on ufundowany przez bogatą mieszczkę Annę Sperhozową i jej siostrzeńca, ks. Jana Wolnego, który, jako wykonawca testamentu ciotki, zamówił nastawę ołtarzową u swojego szwagra, malarza krakowskiego Jana Wielkiego. Poliptyk został ukończony w 1485 r. Początkowo znajdował się on na ołtarzu Bożego Ciała i Wniebowzięcia NMP, przy sakramentarium, obok ściany tęczowej (pomiędzy prezbiterium a nawami). Na początku XVII w. poliptyk został przeniesiony do kaplicy św. Anny przy prezbiterium. Najprawdopodobniej wówczas w części środkowej nastawy, na tle renesansowej niszy, umieszczono późnogotycką figurę Matki Boskiej z Dzieciątkiem.

Pontyfikał to księga liturgiczna używana przez biskupa. Zawiera formuł modlitwy i obrzędy właściwe do konfekcji liturgicznych sakramentów i sakramentaliów, przeznaczonymi wyłącznie do biskupa. Pontyfikał Papieski powstał z praktycznej potrzeby stosowania tylko jednej księgi podczas sprawowania czynności liturgicznych. Powstał on z trzech różnych ksiąg kościelnych o tradycjach rzymskiej i galijskiej: Pontyfikał rzymsko-niemiecki został skompilowany w opactwie św. Albana w Moguncji pod okiem Wilhelma (arcybiskupa Moguncji) w poowie X wieku. Był szeroko używany w średniowieczu i stanowił podstawę późniejszego Pontyfikału rzymskiego. Zawiera 258 przepisów określających biskupie ryty święceń, błogosławieństw, celebracji Mszy, spowiedzi, itp. Nazwa Pontyfikał rzymsko-niemiecki została nadana przez odkrywcę pontyfikału, Michela Andrieu. Pontyfikał rzymski, zreformowany po Soborze Watykańskim II, nie jest, jak to było dawniej, jedną księgą. Dzieli się na poszczególne części, przyporządkowane różnym celebracjom liturgicznym.