Stan bezrobocia w Polsce okresu międzywojennego był jednym z największych problemów społeczno-gospodarczych z jakim musiał zmierzyć się każdorazowy rząd. Odbudowa państwa Polskiego, kryzysy ekonomiczne, tak wewnętrzne jak i światowe, odciskały swe piętno na rynku pracy. Państwo powołując już w roku 1919 państwowe urzędy pośrednictwa pracy, postanowiło w sposób władczy zaingerować w tę sferę polityki społecznej i pozytywnie wpłynąć na sytuację na rynku pracy. Przejęło na siebie tym samym odpowiedzialność za pomoc bezrobotnym. Dominowało przeświadczenie, że tylko należycie zorganizowane państwowe instytucje pośrednictwa pracy to najskuteczniejszy i bezpośredni środek walki z wysokim bezrobociem, które było stałym zjawiskiem ówczesnych czasów. Jednocześnie dopuszczono społeczne i prywatne przedsiębiorstwa pośrednictwa pracy, które miały uzupełnić instrumenty państwowego pośrednictwa pracy i pomocy bezrobotnym. Te jednak działały w oparciu o restrykcyjne zasady i w oparciu o ścisłą reglamentację, co do ilości osób mogących podjąć taką działalność. Jakkolwiek, nie można zaprzeczyć, że w ciągu 5 lat stworzono zwarty system pośrednictwa pracy, oparty na państwowych urzędach, wspomaganych przez system społecznego i zarobkowego pośrednictwa pracy. Jest to o tyle istotne, że nie było to zadanie łatwe, a oczekiwania społeczne, chyba nie mogły sprostać faktycznym możliwością ich działania.