Relacje między następującymi po sobie teoriami a sposoby odpowiedzi realizmu naukowego na zarzut pesymistycznej indukcji
Open Access
- 31 December 2021
- journal article
- Published by Uniwersytet Kardynala Stefana Wyszynskiego in Studia Philosophiae Christianae
- Vol. 57 (2), 5-34
- https://doi.org/10.21697/spch.2021.57.a.07
Abstract
Artykuł nawiązuje do dyskusji wokół uzgodnienia realizmu naukowego z argumentem pesymistycznej indukcji (PI) i jest próbą jej rozwinięcia. Przedstawia propozycję dodatkowej argumentacji na rzecz realizmu naukowego, odwołującą się do pominiętej w realizmie strukturalnym i semirealizmie relacji korespondencji między następującymi po sobie teoriami. Pokazuje, że choć sposób argumentowania przyjęty w dotychczasowej dyskusji, opierający się na strategii divide et impera, trafnie odnosi się do przypadków zmiany teorii podobnych, do zastąpienia teorii optycznej Fresnela teorią elektromagnetyczną światła, to nie jest odpowiedni dla przypadków zmiany teorii, w których poprzedniczka i następczyni pozostają w relacji korespondencji. Rozwiązanie Worralla pomija istotne przesłanki, jakie z tej relacji wynikają dla rozumienia ciągłości teoretycznej. Uwzględnienie specyficznej różnicy zakresu zjawisk w następujących po sobie teoriach, które łączy relacja korespondencji, pozwoliło wskazać inny rodzaj ciągłości między teoriami i sformułować dodatkowe uzasadnienie dla realistycznego stanowiska wobec tego typu zmiany teorii. Wykazano, że w przypadku relacji korespondencji aproksymacyjna prawdziwość teorii i jej ciągłość mają inny charakter niż przyjmowany w strategii divide et impera, gdyż opierają się na innej relacji między następującymi po sobie teoriami. Odwołanie się do ograniczonego zakresu poprzedniczki i jej „lokalnego” względem następczyni charakteru pozwoliło uniknąć niektórych zarzutów, wysuwanych przeciwko argumentom na rzecz realizmu naukowego, odwołujących się do relacji korespondencji. W świetle przeprowadzonych rozważań teza, że zmiana dojrzałych teorii, odnoszących sukces, przeczy ich aproksymacyjnej prawdziwości, nie znajduje właściwego odniesienia do przypadków zmiany teorii, w wyniku której poprzedniczkę i następczynię łączy relacja korespondencji. Przedstawiona argumentacja uchyla zarzut PI w stosunku do tego rodzaju zmiany teorii i nie narzuca niektórych ograniczeń realizmu naukowego wynikających z realizmu strukturalnego. --------------- Zgłoszono: 24/03/2021. Zrecenzowano: 18/06/2021. Zaakceptowano do publikacji: 05/07/2021.Keywords
This publication has 16 references indexed in Scilit:
- Structural realism and the nature of structureEuropean Journal for Philosophy of Science, 2014
- Scientific Realism and the Stratagema de Divide et ImperaThe British Journal for the Philosophy of Science, 2006
- How Models Are Used to Represent RealityPhilosophy of Science, 2004
- The Newtonian Limit of Relativity Theory and the Rationality of Theory ChangeSynthese, 2004
- On correspondenceStudies in History and Philosophy of Science Part B: Studies in History and Philosophy of Modern Physics, 2001
- SemirealismStudies in History and Philosophy of Science, 1998
- Structure and Perspective: Philosophical Perplexity and ParadoxPublished by Springer Science and Business Media LLC ,1997
- The Model-Theoretic Approach in the Philosophy of SciencePhilosophy of Science, 1990
- On the current status of the issue of scientific realismErkenntnis, 1983
- What is mathematical truth?Historia Mathematica, 1975