AMAÇ: Çalışmamızda çocuk ve ergen psikiyatrisi polikliniğine başvuran olguların\ud sosyodemografik özelliklerinin, geliş şikayetlerinin ve aldıkları tanılarının\ud değerlendirilmesi amaçlanmıştır.\ud GEREÇ VE YÖNTEMLER: Adnan Menderes Üniversitesi Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi\ud polikliniğine 01 Şubat-31 Temmuz 2014 tarihleri arasında başvuran olguların\ud dosya verileri geriye dönük olarak incelenmiştir.\ud BULGULAR: Çocuk psikiyatrisi polikliniğine altı aylık zaman diliminde başvuran\ud toplam 832 olgunun %41,8’i kız, %58,2’si erkekti. Kızların ve erkeklerin yaş ortalaması\ud sırasıyla 10,8±4,9 ve 8,5±4,7 iken, en sık başvuru 12-18 yaş aralığında\ud idi. Olguların annesi ve babası birlikte olanlar %81,1 iken, yetiştirme yurdundan\ud gelenler %0,8 oranındaydı. Akraba evliliği oranı %13,7 olarak saptandı. Anne ve\ud baba eğitim seviyesi en sık ilkokul mezunu idi (sırası ile %47, %45,6). Annelerin\ud %15,6’sında, babaların %7,6’sında psikiyatrik öykü mevcuttu. Polikliniğe başvuru\ud nedenleri incelendiğinde %21,9’unun sağlık kurulu, %13,8’inin adli değerlendirme\ud ve %11,2’sinin konsültasyon amaçlı başvurduğu, kalan %52,9 olgunun genel\ud poliklinik değerlendirmesi için başvurduğu saptandı. Genel polikliniğe en\ud sık sinirlilik (%15,7), dikkat eksikliği/hareketlilik (%14,8), konuşmada gecikme\ud (%10,5), korkular/kaygılar (%5,9) ve ders başarısızlığı (%5,7) şikayetleri ile başvuruların\ud yapıldığı belirlendi. Hastaların aldıkları tanılar ise en sık olarak dikkat\ud eksikliği hiperaktivite bozukluğu (DEHB) (%20,6), diğer yıkıcı davranış bozuklukları\ud (%12,4) ve anksiyete bozukluğu (%10,2) olarak saptandı.\ud SONUÇ: Çalışmamızda en sık başvuru şikayetinin sinirlilik, en sık alınan tanının\ud ise DEHB olması bu alanda yapılan diğer çalışmalarla benzer niteliktedir. Sonuçlarımıza\ud göre, çocuk psikiyatrisine başvuran ailelerde ebeveynlerde düşük eğitim\ud seviyesi ve yüksek psikiyatrik hastalık yükü mevcuttur. Bu veriler koruyucu ruh\ud sağlığı hizmetlerinin geliştirilmesi için risk faktörleri olarak değerlendirilebilir.OBJECTIVE: The aim of this study is to evaluate the sociodemographic characteristics,\ud complaints, and diagnoses of individuals who were admitted to a child\ud and adolescent psychiatry outpatient clinic.\ud MATERIALS AND METHODS: Medical charts of the patients who were admitted\ud to the child and adolescent psychiatry unit of Adnan Menderes University\ud between February 1st and July 31st, 2014 were retrospectively studied.\ud RESULTS: The rate of girls and boys from a total of 832 cases who were referred\ud to the child and adolescent psychiatry outpatient clinic in the six month period\ud was 41.8% and 58.2%, respectively. The mean age of the girls and boys was\ud 10.8±4.9 and 8.5±4.7 years, respectively. The most common age range was between\ud 12 and 18 years. The proportion of patients who lived with both parents\ud was 81.1%; however, the proportion of individuals brought in by institutional\ud caregivers was 0.8%. The proportion of consanguineous marriages was 13.7%.\ud The education level of mothers and fathers was mostly a primary school degree\ud (47% and 45.6%, respectively). A positive psychiatric history was present\ud in 13.7% of the mothers and 7.6% of the fathers. Reasons for child psychiatric\ud assessments were as follows: 21.9% for disability report, 13.8% for forensic evaluation,\ud 11.2% for consultation, and 52.9% for general psychiatric evaluation. Referral\ud complaints were irritability/anger (15.7%), attention deficit/hyperactivity\ud (14.8%), delay in speech (10.5%), fear/anxiety (5.9%), and poor school performance\ud (5.7%). The diagnoses were as follows: attention deficit hyperactivity disorder\ud (ADHD) (20.6%), other disruptive behaviors (12.4%), and anxiety disorder\ud (10.2%).\ud CONCLUSION: We revealed that the most common referring complaint was irritability/\ud anger and that the most common diagnosis was ADHD in our patient\ud group, which was similar to previous studies. Our results showed that a low\ud parental educational level and a positive history for parental psychopathology\ud were common in child psychiatry referrals. These data may be considered as risk\ud factors for developing protective mental health service